SU ATEŞİ SÖNDÜRDÜ AMA BU SEFER HERŞEYİ ALDI GÖTÜRDÜ...

Yanan ocakları, canları, ağaçları su söndürür sandık.Ama bir nefeslik zaman da alıp bağrına yok edeceğini düşünmedik.Neler oluyor bu vatana, bu doğaya, bu dünya ya.Neler oluyor herşey benim diyen insanoğluna. Sabır denen birşey var bilirsiniz dilimizden düşmeyen ama asla yapamadığımız.Biz sınırları aştık,sevgiyle, birlikle, insanca çalacağımız kapıyı hunharca yağmaladık.

Yok o toprak benim,o ova o bayır benim. Sen bile sana ait değilsin ki.Taşıdığın can bile senin değil.Egoların,nefsin,aç gözlülüğün yüzünden elin de avucun da ne varsa kendi kendine yok ediyorsun insan..

 Yandık kül olduk, boğulduk yok olduk. 

Sıra da ne var geldiğimiz toprağa dönme vakti. Can yakanın canı yanma dan ölmez miş. Herşeyin canını yaktınız bir bebeğin, kadının , bir  evladın,ağızsız dilsiz kedinin, köğeğin,eşeğin,atın. Canın yanmadan gidemeyeceksin ey insan.