KENDİNİ SEVMEYEN İNSAN BİR BAŞKASINI SEVEMEZ

Hayatımız boyunca en yakın ve en önemli ilişki kendimizle kurduğumuz ilişkidir. Kime sorsanız herkes kendini seviyor.

Son zamanlarda popüler kültürde kendini sevmek, değer vermek kavramları çok kullanılıyor peki nasıl oluyor kendini sevmek, terapilerde çok sık duyduğum bir cümle “nasıl seveceğimi bilmiyorum” veya “kendime sevdiğimi söylesemde inanarak söylemiyorum” ilginç değil mi en çok kendimizle kalıyoruz ama kendimizi tanımıyoruz ve sevmekte zorlanıyoruz.

Kendini sevmeyen bir başkasını sevemez dahası biz kendimize nasıl davranırsak, ne kadar saygı ve sevgi duyarsak, başkaları da bizi öyle sever ve sayar.

Aslında söylenildiği kadar kolay değil kendini sevmek. Başkalarını düşünmekten başkalarını anlamaya çalışmaktan kendimizi anlamaya hiç vakit ayırmadık. Bir kaş hareketinden biten çayın doldurulacağını veya ayakkabıların çevirileceğini anlayan nesiller hiç kendilerini anlamak için gayret sarf etmediler. Kendileri ebeveyn olunca da her şeyi kendileri halledip umursamaz, bir başkasına kayıtsız çocuklar yetiştirdiler. Bir kaş diline ayırdığımız zamanı kendimize, isteklerimize, arzularımıza, hayallerimize de ayırmalıydık. Kendini tanımaya başladığımızda ilk önce acımasızca yine kendimizi eleştirdik. Öğrendiğimiz dil bu tabi “eleştirmek” bizim toplumuzda öncelikle olumsuzluklardan başlanır. Bir çocuk annesinin elini bırakıp, karşıdan karşıya geçip yolun karşısında zafer kazanmışcasına annesine bakarken, anne karşıya geçip öfkeli bir sesle bir daha yaparsan …… şeklinde cümlelerle sesin tonu yükselir büyük bir öfke ile duygu aktarılır. Oysa annenin hissettiği korku ve kaygıdır bunu ifade etmektense en çok karşılık verdiğimiz duygu öfkedir. Bir kaç duygu ile yaşamıyoruz hayatı pek çok duyguyu hissedebiliyorken ifade edebilmeyi de öğrenmeliyiz.

Bir başkasına şefkat gösterir ama kendimize geline aynı şefkati göstermeyiz. Özşefkat işte tam da bu noktada önemli kendine şefkat duymayan bir başkasına da şefkat göstermez. Hayatındaki sevdiğin ve önem verdiğin kişileri düşün. Onlara karşı tavrın nasıl ve nasıl davranıyorsun? Bir başkasına gösterdiğin nazik ve düşünceli tavrı kendimize gösterebiliyor muyuz? Karşımızdakine gösterdiğimiz nazik tavrın, sabrın, hatalara karşı affediciliğimizi kendimize gösterebiliyor muyuz?

Kendi sevmek hatalarına eksik yanlarına rağmen her şeyi olduğu haliyle kabul etmekle başlar. Kabul ettiğinde değişim başlar. Kendine hatalarından veya yapmadıklarından dolayı kızmaktan vaz geçmelisin. Geçmişe dair düşündüğün ne varsa her şey o zaman şartlarında olması gerektiği gibiydi ve bu gün bunun için hiç bir şey yapamayız. Ancak her seferinde aynı hatanın içinde buluyorsan kendine kızmaktansa psikolojik destek almanı önerebilirim. Affediciliğin iyileştirici gücünü hafife alma, önce kendini affet, kendine kızdığın ne varsa. Kendimi nasıl sevebilirim diye soruyorsan eğer sevdiğin biri sana hatalarından bahsettiğinde ona gösterdiğin şefkati kendine göstermekle başlayabilirsin.

Önce kendinizi sonra çevrenizi ve çevrenizdekileri sevebildiğiniz bir hafta olmasını dilerim. Sevgilerimle